In coronatijden willen we de mensen uit de zorg een hart onder de riem steken. Daarom trok Jos Collaer naar het Wit-Gele Kruis, waar hij een aangenaam gesprek had met Arlette Brulmans, thuisverpleegkundige van de afdeling Tongeren.
"Ze koos voor dit beroep, omdat ze een langdurige relatie kan opbouwen met haar patiënten. Dit verschilt met een ziekenhuis waar mensen vaak maar een paar weken verblijven. Ze vindt het vooral aangenaam dat ze zelfstandig mag werken en zelf verantwoordelijk is voor de goede zorgen van haar patiënten. Ze noemt het een roeping. Iemand die niet gedreven is, houdt het niet lang vol in deze job. Maar wie echt geeft in dit beroep, krijgt ook veel terug!
Ze kijken uit naar haar komst …
Er komt nooit sleur op het werk omdat ze telkens terechtkomt in diverse zorgomstandigheden en bij verschillende mensen. Zeker in coronatijden kijken veel eenzame mensen uit naar haar bezoek. Ze kunnen tijdens de thuiszorg hun verhaal kwijt: de geboorte van een nieuw kleinkind, een trouw in de familie, … Voor al hun kleine en grotere zorgen biedt ze een luisterend oor. En gedeelde vreugde is vaak dubbele vreugde. Zeker als er een mopje verteld wordt of als er goed nieuws is in hun genezingsproces. Een van de grappigste dingen die ze ooit meemaakte, was een koe die op haar ronde stond te wachten in een bushokje op de bus. Ze hebben dan toch maar de eigenaar van het uitgebroken dier gebeld.
Soms ook een zwaarder moment…
Natuurlijk is het fysiek af en toe wat zwaarder, maar daarvoor bestaan er hulpmiddelen. Bijvoorbeeld een tillift, een toestel om patiënten uit bed of uit een rolstoel te tillen, verlicht de arbeid. Ook dat materiaal kan bij het Wit-Gele Kruis gehuurd worden, indien noodzakelijk.
Bij de mindere momenten hoort af en toe het afscheid moeten nemen van iemand. Ze gaat daar wel professioneel mee om, maar toch raakt zoiets je als mens. Bij palliatieve patiënten die zorg aan huis krijgen, kan dit afscheid zelfs een mooi proces zijn. De verpleegkundigen gaan geregeld naar de begrafenis bij verlies van een van een patiënt.
Omgaan met het lijden van mensen houdt je ogen open, zegt Arlette. Je doet er alles aan om het te verhelpen en waar dat niet kan, het lijden te verzachten. Lijden mag voor niemand als iets normaals gezien worden, want dan verlies je meteen je menselijkheid en je motivatie.
Geloof helpt dragen …
Al staat het Wit-Gele Kruis open voor mensen van alle overtuigingen en moet je zeker niet aangesloten zijn bij een bepaald ziekenfonds om een beroep op hen te doen, toch merkt deze helpster op dat geloof het lijden draaglijker kan maken.
Collegialiteit is belangrijk …
Arlette is zeker zeer tevreden over de werksfeer onder de collega’s. Vaak doen ze een belletje naar elkaar als een ronde van een collega dreigt uit te lopen. Vanzelfsprekend springen ze dan voor elkaar in de bres. Die groepssfeer op de afdeling en op vergaderingen moet ze nu wel even missen, want dat gebeurt nu via videoconferencing. Geregeld wordt er ook samengewerkt met andere zorgpartners zoals het OCMW, Familiehulp, psychologische bijstand, … om een grotere zorgaanpak op punt te stellen.
Thuisverpleging verloopt coronaproof…
Sinds corona merken ze dat familieleden soms wel de lichtere zorgen proberen over te nemen uit angst voor besmetting. Die bezorgdheid is natuurlijk begrijpelijk, maar eigenlijk voor niks nodig. De verpleegkundigen hanteren alle beschermingsmaatregelen zeer strikt. Ze dragen een FFP2 mondmasker, handschoenen, schorten en passen een strikte handhygiëne toe. Handgels en ontsmettingsmiddelen ontbreken niet. Als er materiaal zoals b.v. een bloeddrukmeter gebruikt wordt, ondergaat die telkens een grondige ontsmettingsbeurt. Patiënten met een (vermoedelijke) besmetting zijn toevertrouwd aan verpleegkundigen die nog striktere richtlijnen hanteren met extra beschermingsmateriaal.
Met al hun voorzorgsmaatregelen kan ik besluiten dat je met een gerust hart een beroep kan doen op de enthousiaste ploeg van het Wit-Gele Kruis, zeker ook in coronatijden", alldus Jos
Bijdrage: Jos Collaer
