Soms komen verwachtingen van archeologen ook mooi uit. Voor het bouwproject aan de Maastrichterstraat 47-51 gingen archeologen ervan uit dat het op het tracé van de decumanus maximus van de Romeinse stad lag. Vermits er sinds de Romeinse tijd in het stadscentrum duchtig werd gebouwd, afgebroken en gegraven, is de kans altijd reëel dat resten uit het Romeinse verleden zwaar verstoord zijn.
In de Maastrichterstraat kwam echter snel na de start van de opgravingen een mooi bewaard stuk van de oost-westhoofdstraat tevoorschijn in de eerste opgravingsput. Het gaat meer bepaald om het zuidelijk ‘baanvak’.
Uit de archeologische opvolging van de rioleringssleuven van de jaren 1930 weten wij nl. dat de decumanus maximus uit twee baanvakken van 5-6 m breed bestond, gescheiden door een ca. 7 m brede berm.
Het bewaarde kiezeldek in de opgraving is ongeveer 6 m breed, wat betekent dat ongeveer de volledige breedte van het baanvak is bewaard.
Aan de noordzijde ervan ligt een greppel die beide baanvakken scheidde. Hierin werden menselijke resten aangetroffen. Het noordelijke baanvak ligt net buiten de opgravingsput. Vermits in deze zone geen graafwerken zijn gepland, wordt hier ook niet opgegraven.
Deze opgraving biedt een nieuw zicht op een oud relict. De onderzoeks-omstandigheden zijn ook veel beter dan in de jaren 1930 en laten een veel gedetailleerder onderzoek toe. Met deze opgraving, en bijv. ook de opgraving van een deel van de cardo maximus (de noord-zuidhoofdstraat) aan de Vlasmarkt in 2018-2019, wandelen wij letterlijk op winkelstraten in Romeins Tongeren.
Met dank aan stadsarcheoloog Dirk Pauwels voor de bijdrage
