Vandaag werd er opnieuw een misviering gehouden in de Basiliek
" Het gaf een vreemd gevoelen je handen te moeten ontsmetten, vooraleer je het huis van God mocht binnengaan. Maar het hoort nu eenmaal bij de veiligheidsvoorschriften. Ik dacht dat ik ruimschoots op tijd was, want ik had nog een kwartiertje de tijd vooraleer de mis zou beginnen. Maar tot mijn grote verbazing was de kerk al bijna volledig gevuld met de 100 gelukkigen die naar binnen mochten. Mijn gedachten gingen dan ook even uit naar de mensen die het net niet gehaald hadden. Wat jammer…
Ik werd naar mijn plaats geleid. De stoelen stonden ver uit elkaar. Het gaf me een vreemd gevoelen. Er mogen zijn, maar toch nog niet de dichtbije gemeenschap voelen.
Vijf minuten voor tien ging de eucharistieviering van start. Iedereen die binnen mocht, was er toch al. Het was een mooie viering. De paaskaars en het doopwater werden gewijd. Ja, dat herinnerde me eraan dat we dit jaar geen Paasfeest hadden in onze kerken met de mooie symboliek van vuur en licht.
Maar toch overviel me een enorme blijheid. Ik mocht weer naar de mis gaan. Het woord van God horen. 
De communie mocht ik ontvangen vanachter een plastiek scherm. Het voelde voor mij alsof de Levende Heer me omarmde, doorheen al deze barrières heen. Wat had ik dit gemist…
Er waren elke week wel TV-missen, radiomissen en livestreams, maar het deed deugd de gelovige groep mensen rondom mij te ervaren. Ik stond er niet meer alleen voor met mijn geloof. Al was er afstand, op de een op andere manier voelde ik mij omringd door alle gelovigen rondom mij. Had Corona mij dit dan toch geleerd? Hoe belangrijk een gelovige gemeenschap kan zijn! We hadden elkaar moeten mijden als de pest in middeleeuwen en nu waren we weer samen. Eindelijk!
Helaas was er dit jaar geen mooie sacramentsprocessie, die als een getuigenis doorheen de Tongerse straten trok. Dat wordt nog even wachten. Maar we kregen toch de zegen met het Heilig Sacrament.
Na de viering werd er vanop afstand gegroet. Er waren vooral blije gezichten te bespeuren. We mochten er allemaal weer bij zijn! En dat deed deugd. Dit blije gevoelen bleef de hele dag nazinderen".
bijdrage: Jos Collaer
